Nas- troje; siedzimy wspólnie knując strategię, mierzymy siłę na zamiary wstrzymując burzę w szklance wody. Jeszcze pogrzmiewa gdzieniegdzie, jeszcze się błyska od rzeczywistych błahostek, po czym cichnie i pozwala nam działać dalej.

W bojowych nastrojach przejmujemy kontrolę nad wirami krążącymi złowrogo w kubkach, falami od łyżek, łyżeczek, chaosem resztek i początków. Promienie słoneczne zalewają kuchenne pole bitewne; zniewoleni wrogowie stoją posłusznie, błyszcząc z czystości. Po wszystkim mój Wojownik gładzi mnie po szyi, szepcze kilka słów, by dosłodzić tę chwilę triumfu. Światło tańczy w jego oczach poddając się nastrojowi, a on dopełnia tę scenę spokojnym, kojącym uśmiechem.

• Czy to może być aż tak proste, by…? – zastanawiam się.
• Tak, to jest proste- przerywa mi pani M– życie to nic innego jak małe, banalne wojenki o panowanie nad chaosem codzienności. Walczysz w każdej chwili, bronisz się i atakujesz, rozważasz wiele możliwości, by dotrzeć do celu.
• To uroczo naiwne podejście, moja droga. – myślę, uśmiechając się pobłażliwie.
• Wszystko zależy od oczekiwań i tego, ile jesteś w stanie z siebie dać, moja droga. – wypowiada z przekąsem dwa ostatnie słowa.
• Taki amerykański sen? – dopytuję lekko zirytowana parodią.
• Nie. Polski sen. Po prostu polskie szczęście w polskiej rzeczywistości, albo obok albo mimo – wybierz sobie to, co najlepiej ci pasuje – dodała.

I gdy tak biłam się w myślach z panią M, usłyszałam jakby z oddali głos:

• Wszystko w porządku? – zapytał, widząc moją nieobecną minę
• Tak kochanie – odpowiadam.- Zrobiliśmy dzisiaj kawał dobrej roboty- dodaję z szerokim uśmiechem i kończąc zdanie zamieniam kropę w pocałunek

Kolejna bitwa za nami, a w dali, na horyzoncie, kolejne błahe zastępy ostrzą na nas języki. Rozpatrzeni w codzienności sączymy herbatę, snując razem kolejne plany porządkowe; o rozmywaniu negatywnych myśli i odkurzaniu dziecinnych marzeń o szczęściu. Tylko nas- troje: on, ja i pani M, przeciw całemu światu.