Łapiąc przypadkiem cudze spojrzenia muśnięte uczuciami, czuję się nieswojo.

Moje myśli rozpierzchają się nerwowo, pozostawiając jedynie smutek, że jestem tylko gościem, że one tak wędrują same, nieodwzajemnione.

Pragnę się z nimi połączyć, chociażby w bezsilności, otulić na chwilę zrozumieniem, ale przez to sama staje się chłodna, oderwana od kontekstu.

Trwam obmywana przez spojrzenia nieprzeznaczone dla mnie, błądzące w niebycie niespełnienia; trwam czując się taka nie na miejscu, taka niczyja.

Smutek uzależnia, miłość sprawia ból, a cierpienie przepięknie odbija się w blasku księżyca.

Widocznie tak już musi być.