Wylądował na moim parapecie zbyt śmiało, jak na nowego gościa. Rozprostowywał czarne skrzydła; powietrze muskało każde jego pióro. Firanki kipiały jak wzburzone morze, przedzierając się do pokoju coraz większymi falami. Po chwili zszedł majestatycznie z parapetu, wydobywając się z firaniej toni, przyozdobiony licznymi bliznami wojownika. Jego oczy głęboko przeszyte przeszłością, przekształcały się w czarne diamenty, gdy próbował do mnie przemówić; wwiercały się we mnie. Powiedział, że jest strażnikiem czasu i musiał sobie zrobić krótką przerwę.  Zapytałam, czy się czegoś napije; skinął głową i wskazał barek.

– Wiesz, c z a s   to straszny sadysta. Jest nieubłagany. – żali się przy pierwszym kieliszku, który przechyla machinalnie, bez cienia goryczy.

– Ale dla każdego jest sprawiedliwy, bo nikogo nie oszczędzi – odpowiadam, sama nie wiem czemu, próbując bronić nieobecnego.

– Niby tyle rozumiesz, a jesteś taka głupia… – cedzi po trzecim podejściu do ognia. – jest nie do opanowania. Nie powstrzymają go ani prośby, groźby czy żale. On wszystko zabija… –  wypluwa z siebie, po czym pochłania kolejny kieliszek.

Nawet się nie wzdryga przy kolejnych przyjęciach przeźroczystego płynu, może dlatego, że on od dawna jest w piekle?  Może widok tych wszystkich zbrodni, które popełnił czas, trawi jego duszę? Jego ciało drżało, pocił się.

– Mogę Ci jakoś pomóc? – pytam niepewnie

– Tak. Już mi pomagasz. On jest tak płynny… Muszę mu dorównać, muszę stać się nieważki, błahy niemalże do absurdu, by przestać widzieć to, co robi…

Z każdym słowem traci na szybkości, chwieje się w swoich ciężkich wypowiedziach, próbuje z siebie zrzucić ten ciężar – trzęsie się coraz bardziej. W końcu łapie napełniony przez siebie kieliszek w jedną, a moją dłoń w drugą rękę i ze łzami w oczach krzyczy:

–  On znęca się nade mną! Wypala mi przeszłość na ciele, posypując poparzenia solą przyszłości! Rozwija mi najgorsze momenty życia by mnie nimi katować, potem zbiera całe moje upokorzenie i tworzy z niego przyszłość, montuje moje żałosne losy i wyświetla raz po raz! – zanosi się łzami.

– Ale przecież jest coś takiego jak teraźniejszość, prze… – nie zdążyłam skończyć słowa

– Teraźniejszość? – wyśmiał mnie. – Nie znam czegoś takiego. Ja żyję w próżni… Jest tylko przeszłość i beznadziejna przyszłość, ja zawieszony pomiędzy, na grubym sznurze z moich porażek. Muszę się napić, by go nie czuć, tego sznura, tego czasu, tych tortur…

Po dziesiątym kieliszku się uspokoił, oczy mu złagodniały, skrzydła – wcześniej nastroszone, umościły się łagodnie na łopatkach.

Jest rozgoryczony. Jest zawiedziony. Jest pijany. Jest.

Tylko alkohol jest dla niego łaskawy; pozwala mu być na chwilę tu i teraz, nie myśleć o niczym, daje odetchnąć ‘po pracy’. Czas ogłupia; wmawia ludziom, że są jego strażnikami, daje im wizje, by niepostrzeżenie zmienić ich w niewolników własnych zachcianek. Jeśli leczy to tylko po to, by  pastwić się nad nimi dłużej…

Strażnicy czasu, o których zapomina świat, żyją poza jego rozumieniem; jedynie płynność ich ratuje, przywraca do żywych, rozmycie sprawia, że obraz jest mniej wyraźny i mniej boli.

Ale boli nadal.