Po raz kolejny robisz podchody, rozmywasz mnie wzrokiem, częstujesz kwaśnym uśmiechem. Z jakiegoś dziwnego powodu chcesz mnie poznać, a może raczej sprawdzić, czy jestem dla Ciebie zagrożeniem. Czuję jak palcami lepkimi od żółci obmacujesz moje słowa i przysuwasz jak najbliżej twarzy. Chcesz poczuć ich zapach, próbujesz je rozłupać jak orzech, by dostać się do sedna. Knujesz… Wymyślasz… Nic nie rozumiesz.

Stawiasz moje litery na równi z moją osobą, jakbyśmy byli jednością, jakby były moimi dłońmi i oczami. Dla ciebie jestem tylko kolejnym zdaniem – zagadką; uśmiecham się nawiasami, a każde zdanie kończę kropką.

Jak możesz nie widzieć, że mnie nie ma, tak jak moich słów?

Oddałam jedną część siebie mostom; pomagam im łączyć przeszłość z przyszłością, chwieję się i uginam pod naciskiem przejezdnych, klnę pod nosem, gdy kolejny pieszy traktuje nas jak śmietnik. Tchnę w nie energię zaczerpniętą z mostowych widoków, rozprowadzam blask słońca w płytkich kałużach. Nie, nie poświęcam się, ja odpracowuję godziny zwierzeń, kilometry historii, zapłakanych rozstań, rzecznych załamań.

Druga część mnie stoi przy krzyżu świętego Andrzeja na każdym przejeździe. Łopoczę biało czerwonym suknem, ostrzegam wszystkich nierozważnych. Wprawiam w niepokój wszystkich kierowców, którzy zbyt pospiesznie zbliżają się do torowiska; tusz wraz ze łzami wędruje mi po polikach. Gdy szlaban się opuszcza posłusznie stoję przed nim i czekam na jęk pociągu, który zdaje się zawsze pamiętać samozwańczych wybrańców. Ja pamiętam razem z nim, widzę każdą twarz przed skokiem. I tak stoję rozmazana próżnością, rozproszona śmiercią, rozczulona jego poświęceniem.

Widzisz mój nieobecny wzrok? W moich pustych oczach powiewają poszarzałe firany smutku… Nie ma mnie. Wyszłam nagrywając wcześniej automatyczną sekretarkę.

Możesz zostawić wiadomość po sygnale.

Bip.

.

Photo by Sabath Trejo on Unsplash