Kategoria: Ja i moje histerie

Pamiętam nasze pierwsze spotkanie; wiatr wściekle dął w okna, jakby chciał wyrazić sprzeciw nadchodzącej jesieni. Siedziałam w fotelu w dresach, bez makijażu i obawy, że ktoś mnie tak zobaczy. Wolna od trosk i tuszu do rzęs, popijałam wino z ulubionego półlitrowego kieliszka, przerzucając kanały kolorowego pudła. Wtedy obok mnie na pufie pojawiła się ona; drobna, w czarnych rajstopach (jak później się okazało, rajstopach nie byle jakich, ale pobudzających krążenie), i szarym, luźnym swetrze. Popatrzyłam na nią zdziwiona, ale zanim otworzyłam usta, ona zasypała mnie historią na temat swetra, nie- owczego, ale alpakowego, jaki on jest lżejszy i nie uczulający, wspaniały sweter- lekki i wygodny, a przede wszystkim modny, bo szary, a szary nie wychodzi z mody. Jej słowa zawijały się wokół mnie jak szal i miałam je już powyżej uszu, gdy w końcu umilkła i popatrzyła z poważną miną…

• Ale wiesz, po co tu przyszłam? Bo przecież nie po to, by opowiadać o swetrze. – wybuchła śmiechem podnosząc nogi i połyskując rajstopami, odbijającymi światło telewizora.
• Nie wie… – nie dała mi nawet dokończyć.
• Jak to? Jakaś ty głupiutka… Swoją drogą, kochaniutka, ty też powinnaś sobie kupić coś, co poprawi ci samopoczucie ciała, coś co cię uzdrowi… ale na ploty jeszcze będziemy miały czas… – pochyla się i patrzy mroźnym błękitem – Przyszłam, byś włączyła TO.
• Co? – patrzyłam i już nie byłam pewna, co bardziej mnie dziwiło: jej postać, przybycie czy szara alpaka ciągle biegająca mi po głowie.

Próbowała mnie zmrozić wzrokiem, a może zmrozić cały pokój? Może to sweter spowodował, że nie osiągnęła wystarczająco niskiej temperatury i zamiast lodu, pociekła woda… całkiem dużo wody. Lały jej się z oczu wodniste grochy, ogrochowując szare cudo.

• Ja muszę to obejrzeć! Ty nic nie rozumiesz! – szlochała. – Bo mnie tu w prawym boku strasznie kuje praktycznie co piątek, a w kolanie chlupie jak w sedesie… A o łazienkowych sprawach już nie wspomnę… – zmarszczyła drobny nosek, dopełniając wyraz trwogi smutnym łukiem pełnych ust.
• Powiedz, co chcesz obejrzeć, to ci włączę – mówiłam delikatnie, strącając asertywność w przepaść. Chciałam przy okazji zrzucić też alpakę, ale się skubana rozbrykała.
• Naprawdę? – wpatrywała się we mnie zamglonym nieboskłonem, a dłońmi starannie poprawiła czarne włosy związane w zdrową cebulę. – Włącz 'ludzkie pasożyty’, są na trójce. – powiedziała, o dziwo, krótko.

Nie chcąc dalej drążyć tematu, ni wywoływać kolejnych spazmów, włączam posłusznie 'trzy’ na pilocie i obie zagłębiamy się w rzeczy, których wolałabym nie być usłyszeć. Czułam się jak na torturach, czułam każdy mięsień i wijące się stworzenia pod skórą… i w trzustce, i w stopie… i w ogóle… zwłaszcza w ogóle… Nie wiedziałam, czy lepiej zemdleć, czy wypłakać, a może znowu wybuchnąć… choć kolejne otwarte rany będą tylko zaproszeniem dla wijących się gości…

Spojrzałam kątem oka na moją towarzyszkę… a ona… się śmieje. Bezczelnie szczerzy ząbki, lekko mruży oczki, za których kąciki trzymają ją zaciekle kurze łapki.

• Też to czujesz, prawda? – zapytała prawie bezgłośnie, aż mnie ciarki przeszły… a właściwie… czy to na pewno były ciarki… mam taką nadzieję…
• Tak… każdy przypadek na sobie czuję, a ciebie to tak bawi? – syknęłam czując się zdradzona, chowając empatię do kieszeni. Alpaka już się nie zmieściła.
• Oczywiście, że raduje mnie fakt, iż nie jestem sama! Nic tak nie cementuje przyjaźni jak stara, dobra choroba! – uśmiechnęła się poufale i sięgnęła zza pufy po drugi kieliszek, który musiała sobie wcześniej przynieść. Nalała sobie wina i prawiła dalej – Nic nie zaskarbi twojej sympatii tak jak wspólne objawy, podobne schorzenia i skutki uboczne!
• Ale ja nie jestem chora! – aż wstałam, by zużyć energię na podniesienie się z fotela, zamiast trzepnąć już dość trzepniętą rozmówczynię. Przy okazji również postanowiłam sobie napełnić kieliszek, bo na trzeźwo nie dało się tego znieść.
• Jesteś – pogłaskała mnie pobłażliwie – ale jeszcze o tym nie wiesz. Ale ja ci pomogę to sobie uświadomić – od tego tu jestem i być będę, chociażby codziennie właśnie w tym pięknym szarym swetrze – mówiłam ci już, że dzięki temu, że nie ma dużo lanoliny to mniej się brudzi i jest odporny na roztocza?

’No tak… dopadła mnie Histeria zdrowotna… tylko czemu teraz i tutaj?’ zatopiłam się w myślach, w dali galopowały alpaki, a pudło przed nami zarządziło napisy końcowe.

• Ooooo… To już koniec programu. Musisz iść. – skwitowałam ponownie wstając i zmierzałam do drzwi, by zmotywować ją do wyjścia.
• Ale jest jeszcze tyle programów; niewyjaśnione choroby, choroby zakaźne, grzybice różnego rodzaju, nie wspominając o chorobach wstydliwych… tyle mamy do obgadania… – powiedziała ze zdziwieniem.
• No niby tak… – zaczęłam powoli – ale, moja droga… przyjaźń buduje się stopniowo i hoduje jak… pasożyty.- wzdrygnęłam się na samą myśl o nich i swojej głupocie.
• No może masz racje… – niechętnie odpowiedziała, miętoląc róg swojego nieuczulającego swetra
• Na pewno mam. Spotkamy się innym razem, a przez ten czas nieobecny możesz przemyśleć wszystkie przypadki, które dzisiaj widziałyśmy i dokonać autoanalizy swojego jestestwa.
• To całkiem dobry pomysł, muszę przyznać – i przyznała dodatkowo kręcąc głową.- to do zobaczenia, przyjaciółko.
• To pa.- wycedziłam, a ona zniknęła.

Pozostawiła po sobie myśli pasożytnicze i najwyraźniej zaraźliwą, szarą alpakę.

Photo by Elizaveta Dushechkina on Unsplash

Mieszkając w starej kamienicy, dzieliłam te cztery kąty ze Strachem. Niegdyś, mój współlokator był dość jednostajny w działaniach; całymi dniami wygrywał marsze na rurach od kaloryferów lub prowadził zażarte dyskusje ze starym, skrzypiącym parkietem. Ceniłam sobie jego przewidywalną naturę i nawet, gdy kłótnie czy melodie przelewały się na godziny nocne, odnajdywałam w tym pewnego rodzaju bezpieczną ostoję. Wszystko zmieniło się po wybuchu, gdy w jednym z kątów w kolorze butelkowej zieleni zagnieździła się ona… Histeria Domowa; z plątaniny myśli uwiła sobie sieć i rozłożyła się na niej wyzywająco, wyczekując adoratorów. Strach, najwyraźniej, powziął rękawicę i rozpoczął prześcigać się w pomysłach; to migać światłem z latarni, to cieniem postacie malował, odgrywał serenady na szafkach i spadających ubraniach z wieszaka. Dwoił się i troił, by ją zaspokoić… Ona, Histeria Domowa, spoglądała na niego, jak na stare zakurzone pudełko; to z lekkim sentymentem, to z litością.

Pukle czarnych włosów kręciła na palcu, ściągała wąskie usta wybałuszając oczy. Nie była okazem piękna, lecz przyznać jej trzeba, że dwie pary rąk i dwie pary nóg dodawały jej uroku. Siedziała jak dumne pajęczysko; prezentowała wielkie piersiska uwięzione w czerwonej sukni i kabaretki na czterech nogach zakończonych czarnymi szpilkami z czerwoną podeszwą- bo jakże by inaczej? – przecież takimi butami najlepiej porusza się po pajęczynie.

Siedziała i knuła planiska; obserowała mnie czarnymi, czujnymi oczyskami. Wielkie miała argumenty i chytry plan… Dobić mnie chciała… sprzątaniem.

Dzień w dzień, rozkochane w niej pająki wiły nowe sieci. Dzień w dzień rozkazywała paprochom, by swoimi włochatymi łapkami brudziły szklanki i talerze. Strach z jej rozkazu rozrzucał ubrania i lepił koty z kurzu. Koty te, rozmiałczone do granic możliwości, z kolei zatrudniła do lizania okien i podłogi; wszystko w szarej ślinie i wzorzystych smugach. Omiatała zakurzoną miotełką wszystkie meble i regały, nie znała litości – wszystko ginęło pod warstwą białego popiołu – domowych Pompei jej się zachciało!

I gdy wydawało się, że gorzej być nie może, że to wszystko już przelewa brudną czarę… zaczęła…

MARUDZIĆ

• Jak ty się nie wstydzisz?
• Co z ciebie za gospodyni?
• Tyle programów oglądasz w telewizji – swój dom sobie lepiej obejrzyj!
• Przez okna już nic nie widać prócz kurzu…
• Co z ciebie za kobieta?
• Nikt do ciebie nie przyjdzie, do tego syfu!
• Facet cię pogoni, bo nie sprzątasz!
• Nie pójdziesz spać póki tego nie umyjesz!
• Czy ty urodziłaś się w oborze?

I drążyła na przemian: pytaniami i wyzwiskami, pot jej spływał po puklach, które od wilgoci zamieniały się w afro. Poliki nadymała z wściekłości, miny strzelała szaleńcze i pokazywała swoje cztery wielkie ręce w rękawiskach białych ubrane – gotowe już na testy i ustawianie. A ja miałam nadzieję, że podczas jednego z ataków tej sprzątaniowej furii, tak się nadmie, że wybuchnie…