Wdziałam dzisiaj odległe galaktyki, konstelacje gwiazd… Cały wszechświat stanął przede mną gotowy by być oglądanym.

Jego piękno i głębia kolorów zachwycają nawet takiego laika jak ja, który o gwiazdach nie ma zielonego pojęcia. Jednak, jak na laika przystało, daję się ponieść intuicji i emocjom. One zaś prowadzą mnie powoli po każdej z niezwykłych galaktyk… Czuję ich moc…

Jestem w stanie doświadczyć ich potęgi i wielkości. Zwiedzając każdą po kolei mam wrażenie, że odznaczają na mnie swe piętno, bym mogła stać się silniejszą na ich podobieństwo… bym mogła się dopasować do otoczenia.

Na chwilę staję się ich częścią. Przyjęły mnie do siebie i staje się jednym z elementów wielkiej układanki, zwanej wszechświatem. Każda z wizyt wzmacnia mnie coraz bardziej, dlatego z niecierpliwością zmierzam w stronę kolejnych galaktyk, by nasycić się ich pięknem. Chłonę je. Chłonę wszystko…

Teraz moja kreatywność, na wzór wszechświata, jest na poziomie nieskończoności… i nadal się rozwija. Jak mogłaby tego nie robić, skoro przed sobą ma taki fenomen… Rozkładanie go na czynniki pierwsze czy traktowanie wszechświata, jako całości dostarcza mi pokładów inspiracji, ale i pokory przed jego mocą. Pokora pomaga mi utrzymywać umysł na wodzy, by nie zachłysnął się bliskością takiego potencjału. Jedyne, na co sobie pozwalam to puszczenie wodzy fantazji..

Bo dlaczego miałabym ją trzymać na uwięzi, skoro potrafi malować w ludzkich oczach takie zapierające dech w piersiach widoki…