Codziennie, bardzo starannie pielęgnuję moją wyobraźnię tworząc dzikie lądy dla swoich myśli. Każda z nich jest bardzo specyficzna, niemal szczyci się swoją indywidualnością, dlatego wymaga niecodziennego tła, w którym mogłaby się w pełni rozwijać.

Niektóre z zuchwałych i kreatywnych myśli lubią wygrzewać się na pustynnych piaskach przy akompaniamencie czerwonego nieba – odcięte od codziennego, szarego świata, otulone gorącym powietrzem mają szansę zakwitnąć, (oczywiście każda w innym kolorze). Inne mają szansę się rozrosnąć tylko w głębokiej ciszy i przeźroczystości, która nie jest spotykana tu, na Ziemi… Tworzę dla nich przeźroczystą próżnię, w której mogą dorastać do miana przełomowych.

Są jeszcze negatywne myśli, proste zdania, czasami nawet tylko pojedyncze słowa, które jak choroba rozwijają się bez względu na warunki. Dla nich przygotowuję coś wyjątkowego – miejsca, z których nie ma wyjścia. Umieszczając je tam, widzę je po raz ostatni…

Tysiące myśli, tysiące światów.. Mając to na względzie, każdego dnia wyruszam na wędrówkę po głębiach oceanu, smakując jego błękit w poszukiwaniu inspiracji. Wspierana przez potrzebę tworzenia, bez strachu zagłębiam się w zieleń lasów i całą gamę kolorów, które w moje ręce oddaje Natura. Czuję, że mam moc tworzenia rzeczy, które jeszcze nigdy nie powstały. Światów, których piękno będzie idealnym podłożem dla rozwoju nieszablonowych myśli i jednocześnie końcem tych, które nie zasłużyły na istnienie.

Kiedy mam chwilę wytchnienia odwiedzam swoje myśli doglądając ich rozwoju. Zbieram swoje plony i zasiewam nowe. To ja decyduję, czy dana myśl warta jest pielęgnacji, czy jednak nie zasłużyła na moją uwagę. Jestem świadomym twórcą swojej teraźniejszości i przyszłości, które potrafię okiełznać poprzez swoją wyobraźnię, dającą coś więcej niż tylko azyl dla myśli. Wyobraźnia jest początkiem i końcem wszystkiego – jest bezkresem możliwości.