Zebrałam wszystkie obawy i stworzyłam Twój szkielet; z kości niezgody złożyłam klatkę, w której zamknęłam Twój oddech.

Nie oszczędzałam determinacji, by uzbroić Twój tors, aby mógł rozbijać moje fale emocji, utrzymać się na morzu mojej rozpaczy, poprowadzić mnie na bezpieczny ląd. W podobną moc, tym razem z disneyowskich mrzonek, wyposażyłam Twoje ramiona, by mogły przewrócić mój świat do góry nogami, ochronić przed potworami z szafy, szarą rzeczywistością i kaloriami.

Uformowałam Twoje dłonie z tęsknoty za czułością; opuszki palców idealnie wyprofilowałam do dotyku mojego ciała, trzymania za rękę podczas spaceru, głaskania po włosach i układania scrabble. Wspomnienia o podróżach podyktowały mi wygląd Twoich nóg, na tyle wytrzymałych, by przeszły kilkanaście kilometrów bez bólu, na tyle miękkich, bym mogła na nich siedzieć i rozmawiać z Tobą godzinami.

Potem skupiłam się na Twojej twarzy; stworzyłam na Twych polikach mapę nieba, by namaścić Cię wizją raju i oddałam Ci trochę swojej ciekawości i beztroski, które odznaczyły się w dołeczkach widocznych podczas uśmiechu. Miłością do czekolady pomalowałam Ci włosy, szroniąc je gdzieniegdzie solą z wysuszonych łez. Resztką nadziei zabarwiłam Twoje oczy, zeszkliłam je żywym ogniem, pragnieniem czegoś więcej… artystyczną fanaberią i głodem nadprzeciętności.

Ciepło Twojego głosu wzięłam z miękkiego, żółtego swetra, a ton dobrałam do czytania na głos w chłodne, jesienne wieczory.

Całą bezwstydność ukryłam w Twoich ustach, by nauczyć Cię rozkosznych kłamstw, aroganckich komentarzy i perwersyjnego pragnienia prawdy.

A w głowie… w głowie umieściłam Ci prawdziwą zbrodnię… Hordy ostrych jak brzytwa słów, zastępy ironii; czarny jak smoła humor i niebezpiecznie wysoka inteligencja to tylko część Twojego oręża, która ma Ci pomóc zabijać… wszystko, co mi zagraża. Co zagraża Nam.

Zebrałam wszystkie obawy i stoję przed Tobą, a Ty wydajesz się strasznie prawdziwy. Patrzę na swoje dłonie zakłopotana ich nadludzką mocą… Czy to możliwe?

Patrzysz na mnie ze znajomą nadzieją w oczach, obejmujesz silnymi ramionami, a ja czuję się jakbym żyła w swojej wyobraźni…Wtulam się, jakbyś miał za chwilę zniknąć i z moich obaw wytrąca mnie Twój miękki, ciepły głos:

‘Nie bój się, nie zniknę.’ – szepczesz mi do ucha

Odetchnęłam z ulgą. Nie możesz być wymyślony przeze mnie…. Nie dodałam Ci umiejętności czytania w myślach.